- De feiten -

Het eerste dorpje dat volledig werd ontruimd na de ramp op 25 km afstand, was Zalissya. Het werd reeds verlaten in mei 1986. De in totaal 3200 bewoners vertrokken aan een traag tempo vermits ze niet helemaal op de hoogte waren hoe omvattend de ramp was. Dit levende en bloeiende dorp had een supermarkt, Paleis van Cultuur, evenals een ziekenhuis en school. Het Paleis van Cultuur, net als die in veel Oekraïense dorpen, was het centrum van de gemeenschap. Een ontmoetingsplaats, bibliotheek en concertzaal rolden allemaal samen in een imposant gebouw met een kern van propaganda en controle. Het was een groot gebouw met dominante pilaren bij de ingang en een sierlijke hamer en sikkel die het dorp voorzag. Binnen de plafonds waren hoog met sierlijke kroonlijsten, decoratief pleisterwerk rond de ingewikkelde verlichtingsarmaturen en fijne deurgrepen en wandbekledingen die nog steeds zichtbaar zijn vandaag.

Na de ramp werd het Paleis van Cultuur een kazerne voor de soldaten die werden ingezonden om de reactor en de nabijgelegen stad Pripyat op te ruimen. Vandaag is het vervallen, de vloer valt langzaam uit elkaar en de ramen rammelen in de wind. Het podium van de concertzaal blijft met zijn rode vlag “Communisme is een mooie toekomst voor de hele mensheid”. Een overblijfsel uit het verleden dat nooit een mooie toekomst zal zien.

Voertuigen zijn in het dorp achtergelaten, ontdaan van waardevolle onderdelen, te radioactief om voor niemand van nut te zijn. Verscholen achter bomen of voor gebouwen, precies waar ze het laatst werden gebruikt, werden de legervoertuigen gebruikt en oude Lada's worden blootgesteld aan de natuur die achterbleven om langzaam weg te roesten.

Verder in het bos worden huizen opgeslorpt door de bomen en vegetatie. Bij sommige huizen liggen bezittingen bezaaid met de belofte van een terugkeer en hereniging, iets dat nooit zou gebeuren. Oudere huisjes worden vernietigd door omgevallen bomen anderen worden langzaam overwoekerd . De hoofdweg was ooit een brede drukke straat, maar is nu een smal bospad. De huizen en openbare gebouwen zijn zelfs in de winter nauwelijks zichtbaar. Elk jaar wordt het pad een beetje smaller als het bos vordert.

Dit dorp verdwijnt langzaam, het verleden raakt ver weg naarmate de natuur meer grip krijgt en de gebouwen en herinneringen van het dorp weer opeist.